İşte yine başbaşayız içimin acısı..

      Dışarıda bardaktan boşalırcasına yağan yağmur, odam soğuk ve yalnız.

   Bazı geceler olur bu, hani durup dururken birden aklınıza düşer ya bazıları. Hani bir şarkı çalmaz, ne bileyim koku olmaz, isim görmezsiniz ama o an aklınıza düşerler ya işte öyle bir gecedeydi kadın. Yalnızlıkla şikayeti olmayan aksine yediği darbelerden sonra yalnızlığı seven bir kadın. Peki neden şimdi, gecenin bu saatinde yalnızlık bu kadar koydu? Neden birden titredi bedeni? Neden birinin sıcaklığını, kokusunu arzu etti. Haklı olduğunu bildiği halde neden geçmişine dönüp vicdan azabı çektirdi? Anlatsa "dert" diye isimlendirdiklerini belkide dert değildi hiçbiri. Ama neden dolmuştu bu denli içi? Neden artık yağmurun sesi onu tatmin etmiyordu?

   Hayatı boyunca seçimi duymaktan yana kullanmıştı çünkü. Sevildiğini de duymak istedi, sevilmediğini de. Arkasından değilde yüzüne söylensin istedi her şey. Her neyse problem konuşarak çözülebilsin istedi.

   Ne bileyim işte duygular çok çabuk tüketilsin istemedi mesela. Sevgi de dibine kadar yaşanmalıydı, nefrette. Çünkü bu iki duygudur insanları ayakta tutan ve gene bu iki duygudur sapasağlam insanları yıkan, bilirdi. Her sevdiğinde, sevildiğinde üzülürdü bunu da bilirdi, gel gelelim neden durduramazdı kalbini? Aslında milyon kere ilgileniyorken, neden umursamaz davranırdı?
   Neden mi? Çünkü herkes gibi, sen gibi, ben gibi o da vakti zamanında indirdi perdelerini. Dost kazığı yedi, sevgili kazığı, ev sahibi kazığı yedi, belki de yurt kazığı. Daha aklına hayaline gelecek milyon tane kazık. Sonra baktı ki olmuyor böyle, var mıdır dedi? Var mıdır bir yerlerde kazık yemeyeceğim biri? Durdu, düşününce fark etti ki vardı biri. Hemde uzağında değil, karşıdaki aynadan adete ona bakıyordu.
    O siluet ki, onunla konuşur, onu dinler, bir o anlar kendisini. İşte o zaman karar verdi, insan ancak içine attıklarıyla büyüyebilirdi. Ve yine insanlar, bu soğuk kış günde, battaniyesinin altında, sen gibi, ben gibi ancak şunu diyebilirdi;  “Yağmurlarda geldiğine göre, İşte yine başbaşayız içimin acısı, yine başbaşayız cancazım..”