Koca bir ömürde adım adım ilerlerken Hansel ve Gretel misali bizde anılarımızla buluyoruz yolumuzu, geçmişi böylelikle hatırlıyoruz aslında. Bugün de bir anı güldürdü beni. Benim en sevdiğim ders her zaman Türkçe ve İnglizce'ydi. Aslında bu iki zıt derslik, benle de uyuşmuyor değil :) Her neyse, Türkçe derslerinde hatırlar mısınız bilmem kompozisyon saatleri vardı. Ölüm gibi gelirdi onu yazmak bana, sınavda da çıkardı üstelik. Düşünün artık isyanımı :) Gel gelelim çok net hatırlarım bir gün o kompozisyon sınavından 100 almıştım. Hem şaşırmış hemde sevinçle doluyum tabi. Derken hocamız bunu unutmamış taa 8.sınıfın sonunda bana bir mektup yazmış. Mektup "Gül Yüzlü Yavrum, Nur'um" şeklinde başlamış ve ilk satıra dikkat! Kalemi güzel öğrencim..
Kitap okumayı bir hayat felsefesi edinmem gerektiğini, bunu unutmamayı öğütlemiş bana. En komiği de her zaman çok iyi bir kalem görmüş bende. Ne olursa olsun yaz diye devam ediyor cümleleri. Utangaçken yüzünün kızarmasını, heyecanlandığında telaşla söyleceklerini unutmanın tedavisi ellerinde diyerek devam etmiş. O zamanlar mektup aldığım için sevinmiş ama içeriği gerçekçi bulamamıştım. Şimdi anlıyorum hocamın ne demek istediğini, aslında o benim reçetemi seneler öncesinden elime vermişti lakin ben arayıp durdum.
Mutluluk nedir? Nelerden mutlu olunur? sorusunu sormadan, sürekli koştum. Yoruldum, yıldım, halsizlikten olacak ki bir gün elim kağıda kaydı. Şimdi ise benim için yazılmayan tüm sözler ağır, size ulaşamadığım cümleler halsizleştiriyor beni.
O yüzden siz , siz olun gülümseyerek yola devam edeceğiniz anılarınızı sakın unutmayın. Geriye dönmek için, hani "ey gidi günler" diyebilmek için bizimde çakıl taşlarımız; Anılarımız olacak. Kocaman bir gülücükle esen kalın, hoşça kalın :)
Bu arada eğer hala yaşıyorsa Emriye Çalık* öğretmenime minnettarlarımı sunar, Allah'ın en güzel lütfuyla bahşedilmesini dilerim..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder