Bir yolu olsa inan
ki yapardım, kimsenin ne diyeceğini umursamadan, tüm reddedilme seçeneklerini
yok ederek, koşar giderdim istediğim hayalin yanına. .
“Elalem ne der” düşüncesi kadar içimi yakıp kavuran bir şey olmadı belki de. Bundan bu susuşlar, bekleyişler, sabır, tahammül hepsi bundan. Çünkü gerçek hayatla, diziler aynı değil işte. Ben küçüklükten beri masal dinledim, dizi izledim sandım ki hayatta öyle toz pembe, gerçekten kahramanlar var sandım. Yanılmışım, yanıldım. O masallardaki kuleye kapatılan prensesi kurtaran prensler, şimdi birer çapkın. Seni kapatsalar, peşinden gelmez, başkasına koşar inan ki. O Türkan Şoray’lar da yok artık. Hatta onun kuralları var ya hani, onlar bile yok. Hatta ve hatta söylesen uygulamak istesen, “sen ne geri kafalısın” derler biliyorum, tecrübeliyim çünkü. Belki sert olacak ama o düğünlerde geline takılan kırmızı kurdele sembolik olmuş, oysa o kurdelenin ne demek olduğunu öğrendiğimde ne kadar da gözlerim dolmuştu dün gibi hatırlarım. Bazı şeyler umuma açık yerlerde yaşanmaya başladı, bazı şeyler cep telefonuyla söylenmeye başladı. Kimse kimsenin peşinden koşmayı bırak, yüz yüze bile konuşmuyor artık. Neymiş efendim utanıyormuş muş. İnandırıcı değil. O namus bekçileri gibi gezinen adamlar var ya hiçbiri de namus ne demek daha onu bile bilmezler inan ki. Ama eleştirmeye gelince dil pabuç gibi.
Kızgınlığım sana, ona, bunlara herkese. Kızgınlığım o dizilere, kızgınlığım hayallerime saygısı olmayan adamlara, kızgınlığım bu hayalleri bildiği halde senide emellerine alet etmeye çalışanlarda. Kızgınlığım en çokta kendime. Ne saf büyümüş, ne çok hayal kurmuşum. Hala inanmıyorum, inanmakta istemiyorum. Ben hala mektup yazmayı da severim mesela, yanaklarımda kızarır ki benim..
Gerçekten yok mu düzgün insanlar, yok mu hala dürüstlüğe, sadakate önem veren? Artık kabul etmeliyim, ediyorum. Kayıp Yüzyılın Prensesi oldum bende. Zihniyetim uymuyor bu devire. .İçimdeki masmavi deniz, yosun tutmuş kirlenmiş. İncilerim dökülmüş, düşüncelerim ise hissiz.
“Elalem ne der” düşüncesi kadar içimi yakıp kavuran bir şey olmadı belki de. Bundan bu susuşlar, bekleyişler, sabır, tahammül hepsi bundan. Çünkü gerçek hayatla, diziler aynı değil işte. Ben küçüklükten beri masal dinledim, dizi izledim sandım ki hayatta öyle toz pembe, gerçekten kahramanlar var sandım. Yanılmışım, yanıldım. O masallardaki kuleye kapatılan prensesi kurtaran prensler, şimdi birer çapkın. Seni kapatsalar, peşinden gelmez, başkasına koşar inan ki. O Türkan Şoray’lar da yok artık. Hatta onun kuralları var ya hani, onlar bile yok. Hatta ve hatta söylesen uygulamak istesen, “sen ne geri kafalısın” derler biliyorum, tecrübeliyim çünkü. Belki sert olacak ama o düğünlerde geline takılan kırmızı kurdele sembolik olmuş, oysa o kurdelenin ne demek olduğunu öğrendiğimde ne kadar da gözlerim dolmuştu dün gibi hatırlarım. Bazı şeyler umuma açık yerlerde yaşanmaya başladı, bazı şeyler cep telefonuyla söylenmeye başladı. Kimse kimsenin peşinden koşmayı bırak, yüz yüze bile konuşmuyor artık. Neymiş efendim utanıyormuş muş. İnandırıcı değil. O namus bekçileri gibi gezinen adamlar var ya hiçbiri de namus ne demek daha onu bile bilmezler inan ki. Ama eleştirmeye gelince dil pabuç gibi.
Kızgınlığım sana, ona, bunlara herkese. Kızgınlığım o dizilere, kızgınlığım hayallerime saygısı olmayan adamlara, kızgınlığım bu hayalleri bildiği halde senide emellerine alet etmeye çalışanlarda. Kızgınlığım en çokta kendime. Ne saf büyümüş, ne çok hayal kurmuşum. Hala inanmıyorum, inanmakta istemiyorum. Ben hala mektup yazmayı da severim mesela, yanaklarımda kızarır ki benim..
Gerçekten yok mu düzgün insanlar, yok mu hala dürüstlüğe, sadakate önem veren? Artık kabul etmeliyim, ediyorum. Kayıp Yüzyılın Prensesi oldum bende. Zihniyetim uymuyor bu devire. .İçimdeki masmavi deniz, yosun tutmuş kirlenmiş. İncilerim dökülmüş, düşüncelerim ise hissiz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder