Emin ol
unutacaksın, nasıl küçüklüğünün her bir parçasını hatırlamıyorsan, kah
sevinçli, kah hüzünlü. Onu da unutacaksın, canını yakan kimse unutacaksın. Zor
biliyorum, yeni bir başlangıç yapmak çok zor. Onu bir kere görsen, sesini
duysan hepsini geçtim kokusunu alsan bir yerlerden canın yanacak, biliyorum.
Ama sende biliyorsun ki senin canını yakanda seni sevsin diye beklediğin o
insanların olmaması. Belki de hiç olmayacaklar, neden her gün bu bekleyiş?
Kabullenemiyorsun biliyorum. Söz verdin bir kere, söz aldın, peki o sözler
nerde? Nasıl unutacağını sorma bana, inan ki bilmiyorum. Şimdi canını yakan,
geçmek bilmeyen zaman; bir gün sen farkına bile varmadan iyileştirecek herhalde.
Masallardaki gibi her zorluğa göğüs geren, elinden tutup bırakmayacak biri çıkar
herhalde, bilemem. Tabi o zamana kadar
hissizleşeceksin bir müddet, insanlar yapmacık gelecek. Zira hepsi görünen
güzel yüzün, bedenleri n peşinde olacak
sana göre. İğreneceksin, ne halde olduğunu gram bilmeyen insanlar, sözde seni
düşünüyor olacaklar. Amaçları nedir, artık akılları nerdeyse. Çevreye gülümseyeceksin
en önemlisi ise kimse bilmeyecek yalnız kaldığında nasılsın, zordur tek kalmak.
Kimse iç sesiyle savaşamaz kolay kolay, kimse vicdanını eleştiremez karşısındakileri
eleştirir gibi. Önemli olan kendini eleştirmektir zaten. Ama bir faydası
olmayacak, eksik kalan puzzle parçasını arayıp duracaksın, sürekli bir “neden”
arayacaksın içinde. Hayır çocuk bulamayacaksın onu! O parçalar, sevdiklerinle
gittiler, gelmeyecekler, at o puzzle bir işe yaramayacak çünkü.
Senin yaralarını sardılar, seni güldürdüler
değil mi çocuk? Sonra noldu? Çıkardı kalbini yerinden deşti, parçalara ayırdı,
bıraktı ve gitti değil mi? Sen hala “uyuyor mu, karnı aç mı, hasta mı, şimdi
nerde” diye soruyorsun kendine. Vazgeç çocuk. Artık dinleme o şarkıları, şarkılarda
bulamazsın onu. Sen ağlıyorsun uzaktan bile göremediğin için, o gülüyor be
çocuk. O yaşıyor, buna devam ediyor, peki ya sen? Belki de senin yazdığın bu
satırlar ulaşmıyor ona, o da bir başkasına yazıyor belki. Ama emin ol
ağlamıyor. Düzeleceksin elbet bir gün. Lakin o ne zaman olur bilemem çocuk.
Yazmak kolay böyle, esas uygulamak zordur küçüğüm. Sana milyonlarca tavsiye
veririm, gel gelelim ben kendime uygulayabilir miyim küçüğüm?
Kalp yarası hiçbir şeye benzemez, ne yazmakla geçer bu, ne de ağlamakla. Ama ikimizde biliyoruz çocuk bu yara geçmezse biz geçeceğiz kendimizden. Acılar geçecek, aklından çıkmayacağını düşündüğün şeyler de öyle.. Ve son olarak denilecek ki;
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder